Rozdział 37

zmieniłam @ na twitterze: rollerconster

notka na dole

NA SAMYM DOLE JEST ANKIETA, ZAGŁOSUJCIE PROSZĘ:)

Nie byłam pewna co do miejsca w którym byłam, ale wiem, że byłam wiele kilometrów z dala od Jasona. Jestem za to wdzięczna, ale w głębi duszy czułam ostry ból który był spowodowany poczuciem winy. Zostawiałam go bez ostrzeżenia, po tym wszystkim co on zrobił dla mnie.

Nie, Bella Skarciłam się w myślach, przemierzając starą drogę zapominasz o powodzie, który cię tu sprowadził.

Byłam zmęczona. Byłam gotowa się poddać i schować gdzieś z boku ulicy, z dala od drogi, ale w tej chwili jakiś samochód przejechał obok mnie. Gdy się zatrzymał, moje serce biło w chorobliwie szybkim tempie. Co jeśli on mnie znalazł? Chociaż, nie poznałam tego samochodu. Nie mogłam sobie nawet przypomnieć czy Jason posiadał taki.

- Przepraszam, zgubiłaś się? - okno powoli się otworzyło i ujrzałam miłą twarz. Miłą twarz, młodej kobiety z długimi, czarnymi włosami i ciepłymi brązowymi włosami. Wyglądała na mniej niż trzydzieści lat i była ubrana w elegancką suknie.

- Ja...tak - przyznałam nieśmiało, patrząc w dół na moje lekko ubrudzone w błocie buty, próbując ukryć moje już czerwone policzki. Ona skrzywiła się na chwilę, najwyraźniej zastanawiając się jakim cudem udało mi się wyjść tak daleko poza miasto.

- Mogę cię podwieźć gdziekolwiek chcesz, kochanie. Nie ma problemu, naprawdę. Twoi rodzice muszą się strasznie martwić - chciała coś jeszcze powiedzieć, ale zatrzymała się widząc smutek malujący się na mojej twarzy.

Nie mogłam dłużej trzymać w sobie tych emocji, który kumulowały się we mnie jak w butelce - nie musiałam długo czekać, aż kolana odmówią mi posłuszeństwa, a ja zetknę się z brudną drogą. Nie widziałam, nie słyszałam. To było prawie tak jakby moje ciało przeszło w tryb wyłączenia.


Jason McCann

W całym domu było niesamowicie cicho, przeszkadzał w tym tylko deszcz, który intensywnie podał odbijając się od parapetu, ale dotarł też do okien. Venice jeszcze nie przyjechała, a ja nie mogłem się doczekać kiedy tu będzie.

Dlaczego, pytasz?

Kocham Isabelle bardziej niż całe moje życie i po prostu czuję, że ona ona potrzebuje towarzystwa kobiety, która pomoże jej poczuć się lepiej. Czułem się bardzo winny za krzyczenie na nią i denerwowanie jej - wiem dokładnie jak to jest stracić swoich rodziców. Trudno jest żyć ze świadomością stracenia rodziców i nawet teraz wkrada się ona do mojego umysłu i prześladuje mnie.

Deszcz był coraz bardziej obfitszy, a to sprawiło, że coraz bardziej martwiłem się o Isabelle. Zaczęło grzmieć. Ona może teraz wypłakiwać oczy ze strachu w tym przeklętym pokoju w którym ją zostawiłem. Pośpiesznie, pobiegłem na górę do pokoju, znalazłem klucz, chwilę szarpałem się z mosiężną klamką, ale zaraz ją przekręciłem. Pchnąłem mocno drzwi i wtedy dopiero zorientowałem się, że pokój była pusta.

Jedyne co przykuło moja uwagę było otwarte okno, a czyste, białe zasłony wirowały w różne strony od potężnego wiatru. Zamknąłem oczy w frustracji i bez zbędnych słów wyjąłem telefon z mojej kieszeni, wybierając numer do jedynej osoby która może mi teraz pomóc.

- James, mamy problem.

***

no, a teraz UWAGA!

od teraz jesteśmy na bieżąco z rozdziałami i nie okłamujmy się rozdziały nie będą często. mogą się pojawić za miesiąc/dwa/trzy/ idk, ale bądźmy dobrej myśli:)

od razy gdy pojawi się rozdział, zostanie przetłumaczony, nawet w środku tygodnia.

chce wam podziękować za komentarze bo było ich sporo, za liczą liczbe wejść na bloga (niedługo150K) i za głosowanie w ankiecie, jeśli macie czas/chęci napiszcie o possessive na tt polecając je:)

wiem, że rozdział późno, ale jakoś nie mogłam znaleźć chwili by wejść na laptopa, wiem, że rozdział jest krótki

ZAPISUJCIE SIĘ W INFORMOWANYCH:)

ASK

@rollerconster