Rozdział 16.

piątek, 12 lipca 2013

Rozdział 16.

Jason McCann

Westchnąłem, bazgrząc na kartce coś, co miało przypominać coś w rodzaju planu.

Robiłem to przez kilka ostatnich dni, będąc w opuszczonym domu Sean'a, kiedy zastępował moje miejsce przy Isabelli. Długo zajęło mi przekonanie się do tego, by go z nią zostawić po tym co stało się kiedy ostatnio ją opuściłem, przez co już zawsze będę gardził sobą. W tej chwili musiałem jednak skończyć opracowywanie planu, które wcześniej zacząłem.

Wiedziałam, że jemu nie potrzeba zbyt wiele czasu na to, by odkryć moją nową kryjówkę. Przez tę właśnie myśl nie mogłem spać przez ostatnie trzy noce. Nie pozwolę im zabrać mojej księżniczki, nawet jeżeli będę musiał zginąć w jej obronie. Nawet jeśli byłbym martwy, miałbym tysiące ludzi, którzy wciąż bezustannie by jej bronili. Byłem tego pewien, ponieważ oni sami przysięgli, że choćby nie wiadomo co się działo, będą po mojej stronie. Choć szczerze powiedziawszy, nie było na świecie osoby, której mógłbym bezgranicznie zaufać, zostawiając ją sam na sam z Isabellą. Po ostatnich wydarzeniach straciłem zaufanie nawet do samego siebie.

Zwinąłem kolejną kartkę w kulkę i rzuciłem przez cały pokój, trafiając wprost do kosza na śmieci. Warknąłem sam do siebie obserwując walające się wokół mnie sterty zużytego papieru, na których próbowałem zapisać cokolwiek co mogłoby być chociażby namiastką moich planów.

Zmarszczyłem brwi, kiedy długopis trzymany w mojej dłoni upadł na stół. Westchnąłem i przetarłem swoje zmęczone oczy.

Powinienem wracać do Belli, może mógłbym razem z nią znaleźć sobie inną kryjówkę, bo w chwili obecnej mogą ją znaleźć szybciej niż się tego spodziewam, pomyślałem. Gwałtownie wstałem z krzesła, które chwilę później przewróciło się na podłogę, złapałem swoją skórzaną kurtkę, która zawieszona była na oparciu innego, stojącego tuż przy małym stoliku i zarzuciłem ją na siebie. Materiał był cholernie zimny. Nie dziwię się, bo przecież wisiał tam przez niezliczoną liczbę godzin. Schowałem lewą dłoń do kieszeni, próbując znaleźć papierosy i zapalniczkę. Kiedy je wyjąłem, niewielki uśmiech zagościł na mojej twarzy. Przejechałem językiem po ustach, zanim włożyłem do nich papierosa. Mocno się zaciągnąłem i obserwowałem dym unoszący się wokół mnie.

Napawałem się wonią tytoniu, pozwalając jej powoli wypływać z moich ust. Wyszedłem na dwór i od razu poczułem lodowaty deszcz spadający na moją rozgrzaną skórę. Z każdej sekundy opady stawały się coraz większe. Zacząłem szybko stąpać po mokrej ziemi, by jak najszybciej dostać się do swojego auta. Następnie szybko do niego wskoczyłem, patrząc na strugi wody spływające po szybie. Odpaliłem silnik, który wydał swój charakterystyczny, głośny dźwięk. Ledwo mogłem widzieć drogę przed sobą, przez ilość deszczu, który lał się z nieba, co sprawiło, że zacząłem przeklinać pod nosem, obserwując wycieraczki poruszające się z kosmiczną prędkością.

Wkrótce potem, dotarłem do domu, gdzie zostawiłem wcześniej swoją dziewczynę. Widząc go, od razu poczułem coś w rodzaju ulgi. Wysiadłem z samochodu i przekręciłem kluczyk, by go zamknąć. Uśmiechnąłem się kiedy szedłem do naszej cichej siedziby. Otworzyłem drzwi i zostałem powitany przez lodowate powietrze unoszące się wokół i dźwięk milionów kawałków szkła z rozbitych szyb, które rozgniatałem nogami. Wiedziałem, że coś jest nie tak, spodziewałem się najgorszego. Widziałem masę brudnych śladów butów na podłodze, która przed moim wyjazdem lśniła czystością. Zacisnąłem zęby i zacząłem po kolei wchodzić do poszczególnych pokoi (w salonie znalazłem martwego Seana) w poszukiwaniu mojej dziewczyny, wciąż mając nadzieję, że wszystko z nią w porządku i że była na tyle mądra, by się gdzieś ukryć. Wbiegłem po schodach na górę. Po drodze zauważyłem mnóstwo dziur w ścianach i podłodze, a po chwili ujrzałem wywarzone drzwi od łazienki, leżące tuż przede mną. Zamarłem, kiedy wszedłem do środka i moim oczom ukazała się nieduża kałuża krwi na podłodze. Chwilę potem dostrzegłem kartkę przyklejoną do dużego, wiszącego na samym środku lustra. Wstrzymałem oddech.

Przyjdź po nią do mojej kryjówki. 67 Maple Tree Lane. I lepiej żebyś był sam, bo inaczej twoja dziewczyna pożegna się z życiem.

Porwałem zostawioną dla mnie wiadomość, a drugą dłonią z całej siły uderzyłem prosto w lustro, pozwalając milionom kawałków rozbitego szkła upaść z hukiem na podłogę. Lubiłem czuć ból kiedy działo się coś, co było moją winą. Musiałem jakoś rozładować szybko ogarniającą mnie złość.

Powinienem był wiedzieć, że on ją znajdzie. Nie powinienem jej zostawiać. Cholera – nie powinienem był nigdy więcej zostawiać jej samej. Czemu znów to zrobiłem? W końcu zauważyła, że zaczyna coś do mnie czuć, a ja tak po prostu ją zostawiłem.

Musiałem ją odzyskać.

I powiem szczerze, że miałem plan.

_______________________________________________________

wiem, miał być wczoraj. ale niestety przez całe popołudnie nie miałam internetu a wieczorem jakoś mi się nie chciało.

nie chcę się tak spieszyć z rozdziałami, bo autorka dodaje je dość rzadko i nie chcę żebyście potem musieli czekać pod dwa tygodnie albo i więcej.

nie wiem dlaczego, ale lepiej tłumaczy mi się tekst pisany z perspektywy Isabelli :o dziwne.

dziękuję za 40.000 wyświetleń bloga <3

prosiłabym również by każdy kto przeczyta zostawił ślad po sobie w postaci komentarza. to dla mnie cholernie ważne.

kolejny w przyszłym tygodniu. najprawdopodobniej we wtorek lub w ostateczności w środę.

Follownijcie:

BELLA @BellaGreenePL

JASON @Jason_McCannPL