Rozdział 17.

Isabella Greene

- Smutno Ci, że twój Książe z Bajki jeszcze po ciebie nie przyszedł, prawda kochanie?

- On przyjdzie. Oboje doskonale o tym wiemy. – mruknęłam. Ale czy na pewno przyjdzie? Może po prostu sama sobie to wmawiałam.

- Chciałbym się trochę więcej o tobie dowiedzieć. – Antonio (nie miałam zamiaru nazywać go swoim ojcem, wstydziłam się tego) szepnął, dotykając mojego policzka. Wzdrygnęłam się pod wpływem jego dotyku i poczułam się strasznie zniesmaczona całą tą sytuacją. Wydawało mi się, że go to wkurzyło, ale pomimo tego wciąż się uśmiechał, spacerując wokół mojego związanego ciała – Dorosłaś, prawda?

Wiedziałam, że kpi ze mnie. Przez to krew w moich żyłach zaczęła wrzeć jeszcze bardziej.

- Nie było cię przy mnie, więc skąd niby masz wiedzieć! – warknęłam, zlustrowałam go groźnym spojrzeniem i po raz kolejny próbowałam wydostać się z zaciśniętych mocno lin, ale niestety poczułam przez to ogromny, palący ból na skórze.

- Chciałem trzymać całą rodzinę McCannów z dala od ciebie, oto powód! – krzyknął, sprawiając, że otworzyłam szeroko usta ze zdziwienia. Antonio złączył swoje wargi w jedną cienką linię, żałując tego co zrobił. Jego oczy ściemniały, bo pewnie nie spodziewał się, że to powie.

- Co?

- Chciałabyś zadzwonić do McCanna, skarbie? – zawinął kosmyk moich włosów wokół swojego palca, sprawiając, że po całym ciele przeszły mnie ciarki.

Pokiwałam przecząco głową, ale pomimo mojego gestu, Antonio zaczął wyciskać numer, po czym przyłożył telefon do mojego ucha. Gdyby moje dłonie nie były związane, wyrwałabym mu go z ręki i rzuciła nim przez cały pokój.

- Halo? – usłyszałam cichy głos Jasona, a w tle ryk silnika samochodu. Może jechał po mnie.

- Jason. – zaszlochałam.

Jego głos od razu stał się łagodniejszy – Kochanie, siedź spokojnie, nie ruszaj się, będę niedługo. Koch-

- Awh, cóż za urocza chwila. Myślę, że zapomniałeś o tym, że ona jest moją córką. Chcesz, żebym teraz wszystko jej opowiedział, całą historię?

Usłyszałam krótki wrzask po drugiej stronie. Antonio zaśmiał się z jego reakcji, bo wiedział, że zadarł z najbardziej poszukiwanym przestępcą na świecie.

- Potem jej opowiem. Trzymaj się.

Rozłączył się i rzucił telefon na niewielki stolik do kawy, znajdujący się po mojej lewej stronie. Zadrżałam kiedy znów odwrócił się w moim kierunku.

- Co chcesz mi powiedzieć? – zapytałam.

- Pozwól, że opowiem ci pewną historię… - okrążył mnie po raz kolejny – Dawno, dawno temu – zanim jeszcze się urodziłaś, byłem przestępcą; w sumie to nadal nim jestem. Byłem w gangu, który powstał we Włoszech, ale główną siedzibę miał tu, w Ameryce. Ale gang McCanna zawsze był liczniejszy od naszego, a ojciec Jasona był jego założycielem, podczas gdy ja byłem założycielem naszego. Jego żona była drugą głównodowodzącą. Mieli dwoje dzieci. Krótko po tym jak się urodzili, postanowiliśmy pokazać im na co nas stać, planowaliśmy trafić w sedno. Chcieliśmy po prostu zabić McCanna i jego żonę. Cała nasza organizacja chciała zemsty za to, że oni porwali kilku naszych czołowych dowódców, czyli między innymi moich rodziców, czyli twoich dziadków. Zastrzelili również większość członków mojego gangu, zanim było nas kilka set. W tym czasie ich było już tysiące. Kiedy Jason i Alex – jego brat- trochę podrośli, zostali dowodzącymi całej grupy, nazywali się gangiem McCannów. Niestety Alex mając szesnaście lat, zginął podczas jednej z akcji, zostawiając zaledwie czternastoletniemu Jasonowi całą, ogromną organizację na głowie. Z dnia na dzień stawali się coraz silniejsi, a Jason już wkrótce został najbardziej poszukiwanym przestępcą na świecie. Był wszędzie, jego perfekcyjnie wykonywane zbrodnie sprawiły, że stał się tym kim jest teraz. Ale zrujnował całe moje życie. Przez niego mój gang zaczął się rozpadać. W końcu zostałem z niczym, chodząc samotnie po opuszczonych ulicach Włoch. W tym czasie ty miałaś około trzynastu lat. Byłem świadomy tego, że Jason wie o mnie i o tym co zrobiłem jego rodzicom. Szukał zemsty. Ale ja również szukałem jego. Chciałam z powrotem być szefem tak silnego gangu jak kiedyś. Wiedziałem też, że kiedy skończysz szesnaście, siedemnaście lat Jason po ciebie przyjdzie. Byłem niestety na tyle głupi, by wrócić znów do Włoch i nie robiłem nic poza myśleniem o tym. Miałem szpiegów, którzy cały czas informowali mnie o tobie i o tym, co dzieje się w twoim życiu, w końcu nadszedł dzień kiedy powiedzieli mi, że zostałaś porwana kilka miesięcy temu. Przyleciałem do Ameryki i znalazłem jego tajną kryjówkę, a cierpliwość była podstawą całego mojego planu. Ale teraz mam ciebie – jego największą słabość. Jeżeli moje przypuszczenia są słuszne, on przyjdzie tutaj z całym gangiem, czyli będzie gotów go wymienić na ciebie. Nie wie jednak, że ja też znów mam pełną moc.

Kilka pojedynczych łez spłynęło po moim policzku – Sprzedałbyś mnie – swoją własną córkę – w zamian za jakiś głupi gang?

- Jeżeli będę musiał.

- Ty podły draniu. Jak możesz?! WYPUŚĆ MNIE STĄD, KURWA! – krzyczałam, wiercąc się na krześle.

Antonio syknął, po czym z całej siły pchnął do tyłu moje krzesło, sprawiając, że mocno uderzyłam plecami o podłogę, co spowodowało silny ból. Wydałam z siebie jedynie cichy jęk. Przeklęłam w myślach patrząc na tego potwora stojącego i śmiejącego się nade mną.

- To teraz czekamy, aż twój kochany chłopak przyjdzie, co nie?

- Spierdalaj. – warknęłam. Jason na pewno miał teraz jakiś plan. Jestem przekonana, że nie zamieni swojego gangu na mnie, ale wiem też, że nie pozwoli mi zostać w rękach mojego ojca.

Nie wiedziałam już co myśleć. Powoli przestawałam mieć nadzieję na jakiekolwiek powodzenie. 

______________________________________________________________________________

wybaczcie spóźnienie, ale jakoś nie mogłam się ogarnąć. mam ostatnio jakieś złe dni. kolejnym powodem jest to, że następny rozdział pojawi się dopiero po weekendzie, bo niestety mój brat przyjeżdża na 3 dni i nie będę miała zbyt dobrego dostępu do kompa i nie chciałam żebyście musiały czekać aż tak długo.

mam nadzieję, że zrozumiecie.

na początku wszyscy zastanawiali się, dlaczego Jason porwał akurat Isabellę a nie kogoś innego. No to teraz wszystko się wyjaśniło.

dziękuję wszystkim osobom, które znalazły te 10-20 sekund na napisanie komentarza pod poprzednią notką. To wiele dla mnie znaczy, ale niestety wiem że są osoby którym po prostu nie chce się tego robić. Nie to nie. Nie będę się prosić o to, bo to głupie. Ale wiedzcie, że im więcej komentarzy tym więcej motywacji i radości.

Kolejny w poniedziałek lub we wtorek.

 

Follownijcie:

BELLA @BellaGreenePL

JASON  @Jason_McCannPL

jeśli chcesz być informowana o nowych rozdziałach zostaw swój nick w zakładce 

INFORMOWANI

 

(jeżeli zmieniacie nazwę na twitterze, poinformujcie mnie o tym) 

 

macie jakieś pytania? jeżeli tak, to zapraszam na aska  @YourDream16

 

@ayejusteen