Rozdział 30.

Przez całą drogę w samochodzie, który dla mnie był czymś w rodzaju więzienia, nie odezwałam się ani słowem. Chciałam go przeprosić za to, że uciekłam. Pragnęłam zrobić to delikatnie po to, by nie zostać ukaraną. Ale doskonale znałam zasady; jeżeli złamię chociażby jedną z tych, które przedstawił mi gdy po raz pierwszy mnie porwał – będę musiała stawić czoła okropnej karze. Nie chciałam by samochód się zatrzymywał. Nie chciałam znów wracać do jego kryjówki, ponieważ bałam się stanąć z nim twarzą w twarz wiedząc, że będzie próbował mnie skrzywdzić. Zdecydowanie wolałam jego drugie oblicze, to miłe i kochające. Postanowiłam sobie również, że nigdy więcej nie będę próbowała od niego uciekać.

- Jesteśmy na miejscu. – usłyszałam cichy głos Jasona, który zaparkował samochód na podjeździe, wyszedł na zewnątrz i pospiesznie podbiegł do drzwi, znajdujących się po stronie pasażera.

Jednym, szybkim ruchem odpiął mój pas bezpieczeństwa, chwycił mój nadgarstek, wyciągnął mnie z samochodu, mocno mnie przy tym szarpiąc, po czym zaniósł mnie do domu.

- Jason, proszę. – zaczęłam błagać, jednak zostałam zignorowana i zagłuszona przez huk kopniętych drzwi, które uderzyły o ścianę.

Jason przybliżył swój policzek do mojego ucha.

- Oh, Bella. – szepnął – Bądź grzeczną dziewczynką chociaż przez chwilę, dobrze? Wtedy może nie ukarzę cię aż tak bardzo jak planowałem.

Moje wargi drżały.

Myślałam, że zawsze będziesz mnie chronił. – pomyślałam, ale nie zebrałam w sobie tyle odwagi by móc wypowiedzieć te słowa na głos – Myślałam, że nigdy mnie nie skrzywdzisz. Kłamałeś.

Zaczęłam szlochać, kiedy zostałam popchnięta i przygwożdżona do lodowatej ściany, czując jego miękkie usta na mojej szyi. Jego ręce dotykały każdej części mojego trzęsącego się ze strachu ciała.

- P-Proszę Cię, Jason… - próbowałam mówić, kręcąc się w jego uścisku – M-Mówiłeś, że nigdy mnie nie skrzywdzisz.

Przestał na kilka chwil, wypuszczając ciężkie westchnienie prosto na moją szyję. Dosłownie kilka sekund później, odciągnął mnie od ściany, po czym zmarszczył swoje gęste brwi. Widziałam zamazany obraz jego sylwetki przez łzy wypływające z moich oczu. Mogłam dostrzec również ból i żałość malującą się na jego twarzy.

- Ja-Ja… Co ja do cholery robię? – pomyślał na głos, przeczesując dłonią swoje karmelowe włosy – Miałaś rację… Jestem potworem. – przyznał, spuszczając wzrok.

Podeszłam do niego i chwyciłam jego dłoń. Najwyraźniej w ogóle się tego nie spodziewał.

- Nie jesteś potworem. – zaczęłam – Jesteś miłością mojego życia. Nie widzisz, że jestem w tobie zakochana, Jason?

Uśmiech od razu zagościł na jego twarzy.

- Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego, że taka piękna, doskonała dziewczyna jak ty może kochać kogoś takiego jak ja. Zwłaszcza po tym wszystkim co ci zrobiłem. Wiedz o tym, że ja też tak zajebiście mocno cię kocham, Isabello.

Wzruszyłam ramionami, wspięłam się na palcach i przejechałam ustami po jego wyraźnie zarysowanej szczęce.

- Miłość jest lekarstwem  na wszystko. – mruknęłam w jego delikatną skórę.

Czułam jak jego głowa odchyla się nieco do tyłu sprawiając, że miałam lepszy dostęp do jego szyi.

- Tak, masz rację. – zgodził się ze mną, opuszczając głowę z powrotem na dół i spoglądając na mnie. Następnie dotknął miękkimi wargami kącika moich ust – Jesteś moim uzależnieniem, skarbie.

A jednak dotrzymał słowa – nie skrzywdził mnie. 

____________________________________________________________________

Awwwwh jak ja ich kocham. Wszystko na szczęście dobrze się skończyło :)

Powróciłam do tłumaczenia. Szczerze mówiąc brakowało mi tego. Mam nadzieję, że nie zapomnieliście o mnie i rozdział przypadł wam do gustu. Za błędy przepraszam, ale nie chce mi się już poprawiać.

JAK PODOBA WAM SIĘ NOWY WYGLĄD BLOGA? :) sama zrobiłam :)

Dziękuję za komentarze i wyświetlenia. Love you all. 

Jeżeli chcesz być informowana o nowych rozdziałach zostaw swój nick w zakładce INFORMOWANI (jeżeli zmieniłaś nazwę to powiadom mnie o tym)

Jeżeli masz pytanie to zapraszam na ASKA

@ayejusteen