Rozdział 28.

- Isabella, jesteśmy na miejscu, kochanie. - usłyszałam czyjeś mamrotanie. Zmieszana, zmusiłam się do otwarcia oczu, aby spojrzeć na panią, która przedstawiła się jako Caroline Winters.

Spojrzałam przez jej ramię, zauważając, że byłyśmy w rzeczywistości na podjeździe mojego domu. Mój oddech utknął w gardle jak nerwowo otworzyłam drzwi samochodu, wkraczając w chłodne poranne powietrze. Moje kolana chwiały się a usta drżały.  Z każdym kolejnym krokiem, przypominałam sobie moment, kiedy ostatni raz widziałam moją matkę.  W Malt- Wart wyglądała jak kompletny bałagan. Po prostu modliłam się, że utrzymała  woje życie na właściwych torach od tego czasu. Caroline ścisnęła moją dłoń uspokajająco, eskortując mnie do drzwi wejściowych.

- No dalej, Isabello, chodź. – wzięła głęboki wdech, podnosząc rękę by zapukać w drzwi.

Po kilku przewlekłych momentach drzwi otwarły się, odsłaniając kobietę za którą tęskniłam tak bardzo. Wybuchłam płaczem i wskoczyłam w jej ramiona.

- To ja, mamo. Jestem żywa. Przepraszam, przepraszam.  - szlochałam histerycznie, wdychając zapach, nie zdawałam sobie sprawy jak tęskniłam. Gdy zdała sobie sprawę, że to ja dołączyła do mojego szlochania, trzymała mnie tak blisko niej, jak mogła.

- Oh Bella - pociągnęła nosem, głaszcząc moje włosy - Myślałam, że straciłam cię na zawsze.

Po kilku minutach od apokaliptycznego płaczu, uspokoiłyśmy się trochę.

- Caroline? Oh Carol ! Dziękuje ci bardzo za przywiezienie jej z powrotem do mnie. Proszę wejdź do środka.

Ja i Carol weszłyśmy do domu i stanęłyśmy w naszym otoczeniu. Żadna rzecz się nie zmieniła odkąd odeszłam. Doceniłam to.

- Isabello, pójdź może na górę, by znów przywitać się ze swoim pokojem? Ja po prostu nadrobię zaległości z Carol, tutaj. Zawołaj mnie jeśli będziesz potrzebować czegoś - moja mama zasugerowała. Kiwnęłam głową, powoli czyniąc moją drogę do mojego pokoju. Wszystko było normalnie, tak jak kiedyś. Usiadłam na parapecie i spojrzałam na ulice. To było dziwne aby myśleć, że byłam w domu. Zaledwie kilka godzin wcześniej byłam z nim. Co on teraz robi ? Część mnie nie chce nawet o tym myśleć.

- Nie podoba ci się tutaj, prawda ? -  słyszałam jak Carol zaczyna, opierając się o framugę drzwi.

- To przywraca mi zbyt wiele wspomnień.

- Więc, dlaczego nie pójdziesz zostać u swojej przyjaciółki? To będzie najlepsze rozwiązanie, tak myślę. Będziesz miała przyjaciół wokół siebie i nie będziesz wspominać zbyt wiele. Nie przeszkadza mi pobyt tutaj z twoją matką aż wszystko wróci do normy - wstałam z parapetu przyciągając ją do uścisku.

- Dziękuje bardzo Caroline. Uratowałaś mi życie -

- Nie potrzeba kochanie. Może zadzwonisz do kogoś ze znajomych ? - kiwnęłam głową, podnosząc odrzucony telefon. Zostawiłam to wszystko miesiąc temu. Co z Amandą ? Pomyślałam, wybierając jej numer i przyciskając słuchawkę do ucha.

- Halo? - zapytał znajomy, elegancki głos.

- Amanda? To ja, Bella - przywitałam się.

- C-co ? Jesteś w domu ? Nie może być... -

- Tak, tak jestem w domu ! Czy mogę wpaść do Ciebie? - zapytałam, mrugając z powrotem szczęśliwymi łzami.

- Oczywiście, przyjdź tak szybko, jak to możliwe- zaproponowała rozpaczliwie i rozłączyła się szybko. Ona naprawdę chce mnie zobaczyć, pomyślałam chichocząc. Natychmiast zaczęłam pakować tyle ubrań ile mogłam , spiesząc się na dół.

- Możesz zabrać mnie do Amandy ? Chciałabym zatrzymać się tam na trochę... -

- Oczywiście kochanie. Chodźmy - moja mama zobowiązała się eskortować mnie do auta i zawieść do domu Amandy. Jak tylko podjechałyśmy, Amanda wybiegła na zewnątrz, otwierając drzwi i przyciągając mnie w długi, pluszowy uścisk. Zaśmiałam się i przytuliłam ja z powrotem.

- Myślałam, że jesteś martwa. Wszyscy w szkole rozmawiają o tobie - zapłakała, chwyciła moje torby i pomachałam mamie z dala, pospieszając mnie do środka. Zaśmiałam się.

- Amanda... miałabyś coś przeciwko, jeśli zostanę u ciebie na trochę ? Po prostu... Naprawdę nie czuję się gotowa na pobyt w moim domu jeszcze -

- Oczywiście, nie musisz nawet pytać. Moja mama nie będzie miała nic przeciwko - podziękowałam jej i ruszyłam do jej sypialni, kładąc moje torby na łóżku.

- Może zrobimy sobie wieczór filmowy? Zadzwonię też do Jenifer - kiwnęłam głową, przeczesując dłonią przez włosy.

- Tak, podoba mi się ten pomysł.

Jason MacCann

Syknąłem na Jamesa, który mówił mi, że nadal nie znalazł żadnych jej znaków. Jęknąłem , pocierając skronie. Zasnąłem na kilka godzin wyczerpany walka z Isabellą. Wstałem z miękkiego łóżka i cicho otworzyłem drzwi, idąc na dół. Powinienem przeprosić ją.

- Maleńka? - zawołałem cicho, trącając moją głowę do salonu. Ku mojemu zdziwieniu, pokój był niesamowicie cichy. Zmarszczyłem brwi i wróciłem do przedpokoju, zauważając, że jej buty i płaszcz zniknęły.

- Proszę nie, nie....- wyszeptałem, sięgając moja ręką do drzwi wejściowych. Moje oczy rozszerzyły się w przerażeniu kiedy zauważyłem, że drzwi były otwarte.

-Kurwa - przekląłem,  szalenie otworzyłem drzwi, wybiegając na zewnątrz na deszcz.

- ISABELLA ,LEPIEJ KURWA  ŻEBYŚ TERAZ WRÓCIŁA, ZANIM PÓJDĘ SAM I CIĘ PRZYPROWADZE - krzyczałem, wymachując rękami. Deszcz ściekał do moich rzęs i zmierzwił włosy w dół mojego czoła. Pomimo tego wciąż kontynuowałem przeszukiwanie okolic domu, modląc się o cokolwiek, że dostanę wskazówkę gdzie poszła.

- Będziesz sobie chciała, o czym nigdy byś nie pomyślała o ucieczce ode mnie - zaśmiałem się gorzko, wywołując Jamesa i rozkazując mu wysłać ekipe poszukiwawczą.

- Więc, mówisz do mnie po dwóch dniach, że mój cały gang jej szuka, i wciąż jej nie znalazł? - kipiałem. James skinął głową z zakłopotaniem.

- Cóż.... co z jej domem ? Może ona tam wróciła? -

- Nie ma mowy by mogła dotrzeć stąd do Vegas w 2 dni -

- Ale powinniśmy przynajmniej spróbowac, nigdy nie wiesz - tak bardzo nienawidzę tego przyznać. James miał rację. Z tym, dostałem się prosto do mojego samochodu, Jamesa samochód podążał za mną. Znajdę ją, nawet jeśli oznaczałoby to  zabijac ludzi, żeby ją zabrać.

Jadę po ciebie, Isabella. 

_______________________________________________________________________

 rozdział przetłumaczony przez @aniaswaggy. 

Wybaczcie że tak późno. Przez cały tydzień nie było mnie w domu, nie miałam kiedy dodać. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe.

Isabelli udało się wrócić do domu. Jason nieźle się wkurzył. Jak myślicie co będzie dalej?

Po prawej stronie pojawiła się sonda. Widzę że Possessive ma ponad 100 czytelników. Jestem w szoku, dziękuję wam wszystkim że tu jesteście. Chciałabym tylko, żeby więcej osób komentowało.

jeśli chcesz być informowana o nowych rozdziałach zostaw swój nick w zakładce 

INFORMOWANI

 

(jeżeli zmieniacie nazwę na twitterze, poinformujcie mnie o tym) 

macie jakieś pytania? jeżeli tak, to zapraszam na aska  @YourDream16

@ayejusteen