Rozdział 23.

Słyszałam głośny, warczący dźwięk samochodowego silnika, który zaczął rozchodzić się po pomieszczeniu i drażnić moje uszy. To oznaczało, że Jason wrócił do domu wcześniej. Cieszyłam się bardzo z tego powodu, ponieważ przebywanie z osobami, których nie znałam, nie podobało mi się zbytnio, zwłaszcza dlatego, że jedyny człowiek, któremu byłam w stanie zaufać, nie był przy mnie.

Obserwowałam jak z ogromną siłą zamknął drzwi od auta, a z jego miękkich, brązowych włosów kapała woda, przez deszcz, który w tamtej chwili padał wyjątkowo obficie. Przeszedł obok całej armii ludzi, stojącej wokoło domu, po czym gwałtownie otworzył drzwi wejściowe, które z przeraźliwym hukiem uderzyły w ścianę, sprawiając, że moje ciało aż podskoczyło.

- Możesz już iść. – rozkazał Jamesowi, który szybko wstał z miejsca, które zajmował i skinął głową. Kiedy zniknął z naszego pola widzenia, Jason podszedł do mnie, a jego spojrzenie stało się nieco spokojniejsze. Uśmiechnęłam się na myśl o tym, że jedno moje spojrzenie mogło tak szybko poprawić jego humor.

- Wszystko w porządku, księżniczko? – zapytał, w tym samym czasie splatając palce swojej dłoni z moimi.

Przytuliłam się do niego i westchnęłam w jego klatkę piersiową.

- Nie wiem. – przyznałam.

Nie czułam się dziś najlepiej. Mój słaby układ odpornościowy zepsuł cały mój nastrój. Jason delikatnie wziął mnie na ręce i zaniósł wprost do łóżka, powoli kładąc moje drżące ciało na miękką, białą pościel. Przerzuciłam wzrok w kierunku ogromnego okna, więc mogłam obserwować krople deszczu płynące z zawrotną prędkością po gładkim szkle. Pomagało mi to. Czułam się wtedy dużo lepiej. Nagle poczułam jak Jason kładzie się zaraz obok mnie. Oplótł mnie ramionami tak, jakby chciał ochronić mnie przed wszystkimi zagrożeniami czyhającymi na mnie. Cały czas szeptał miłe słówka prosto do mojego ucha a jego palce jeździły po mojej skórze, zataczając różne wzory, przez co dostałam gęsiej skórki.

Wtuliłam się jeszcze bardziej w jego rozgrzane ciało, nie zostawiając pomiędzy nami ani centymetra wolnej przestrzeni.

- Jason. – szepnęłam, po czym głośno wypuściłam powietrze z ust.

Objął mnie jeszcze mocniej.

- Nie martw się. – mruknął cichutko – Będę przy tobie kiedy się obudzisz. Wszystko będzie dobrze, maleńka.

Niczego nie potrzebowałam tak bardzo jak słów, które przed chwilą wypowiedział. Od razu poczułam ukojenie.

__________________________________________________________________

to chyba koniec. Daję sobie z tym spokój. Mało osób czyta, ja nie mam czasu tłumaczyć, bo wiem, ze nie mam dla kogo. Nie widzę w tym sensu. 

Jak ktoś chce to niech czyta dalej po angielsku, link znajdziecie w zakładce ORYGINAŁ.

No chyba, że ktoś chciałby tłumaczyć to za mnie, lub po prostu mi w tym pomóc. Jeżeli byłby ktoś chętny, to niech napisz do mnie na Twitterze @ayejusteen. Chciałabym by była to osoba, która z językiem angielskim jest naprawdę dobrze oswojona, która zna go dość dobrze i uczy się od dość długiego czasu.

No to tyle na dziś. Wybaczcie, ale powiedzcie  czy jest dalej sens? Mi się wydaję, że nie ma.