Rozdział 14.

Znasz to uczucie –które teraz powinno być mi bardzo znajome od niedawna – kiedy czujesz, że para obcych oczu obserwuje twój każdy ruch?

Tak czułam się dokładnie w tej chwili.

Nie mam pojęcia gdzie Jason zniknął, ale nie ma go już od dobrych kilku dni. Zostawił mnie pod opieką jednego ze swoich najbardziej zaufanych pracowników – Seana.

Ja wyznaję mu moje najgłębsze uczucia, których sama nie mogłam zaakceptować, a on sobie tak po prostu znika nie wiadomo gdzie. I powiem szczerze, że nie czułam się zbyt bezpiecznie podczas  jego nieobecności.

Zasunęłam moją bluzę z kapturem, by było mi cieplej i zaczęłam obserwować las. Wydawało się, że wszystko w nim było nieruchome, no poza kilkoma, małymi liśćmi wirującymi pod wpływem delikatnego wiatru.

Nie widziałam nic, więc czego tak właściwie się bałam?

Może to wszystko siedziało w mojej głowie. Może to przez to, że tak naprawdę żałowałam tego, że powiedziałam Jasonowi o moich uczuciach wobec niego. Może nie powinnam była tego robić. Może zostawił mnie tu teraz samą, ponieważ nie obchodziło go tak naprawdę. Może ja źle to wszystko zrozumiałam.

Tak, być może – pomyślałam, rozglądając się po całym lesie i naokoło domu po raz ostatni, po czym odwróciłam się i wróciłam z powrotem do łóżka.

- Jason, gdzie jesteś? – szepnęłam, patrząc w sufit tak, jakby miał mnie jakoś usłyszeć.

Zaczęłam się zastanawiać czy rzeczywiście byłam  nim zakochana i szczerze mówiąc zajęło mi to kilka godzin. Dlaczego po prostu nie mogę stąd wyjść i być razem w moją mamą i przyjaciółmi? Dlaczego moje życie jest w ciągłym niebezpieczeństwie? Czemu nie mogę kontrolować tego co czuję do Jasona? Co jeśli sama zmusiłam się do tego, by mu to wyznać? Nie miałam pojęcia co robić dalej.

Ktoś

- Kiedy mamy ją zabrać, szefie? – mój najbardziej zaufany człowiek, który był moją prawą ręką mruknął, podczas gdy ja obserwowałem jej każdy ruch. Zastanawiasz się teraz pewnie jak ja to robię? Cóż, jak kiedyś powiedział jeden z moich przyjaciół : dobry magik nigdy nie ujawnia tego, jak robi swoje sztuczki.

- Jak zejdzie na dół, wtedy setki moich ludzi okrążą dom.

- Zaraz, zaraz, szefie… Setki? – wkurzyło mnie jego głupie pytanie, ale pomimo tego odpowiedziałem.

- Oczywiście. Nie zadzieramy z byle kim; zadzieramy z samym Jasonem McCannem. Ten dom jest pod ciągłą obserwacją, więc dostanie się do tej dziewczyny i zabranie jej nie będzie wcale takie łatwe. Gdyby było nas mniej, zapewne by się nie udało. I to dlatego właśnie zwołałem ich aż tylu. Jeżeli porwanie jej miałoby być ostatnią rzeczą jak miałbym w moim życiu, zrobiłbym to.

Skinął głową, i zacisnął mocno pięści, podczas gdy ja wpatrzony byłem w swój tykający zegarek na lewym nadgarstku. Przełknąłem ślinę – TERAZ! – krzyknąłem, wskakując przez okno, wybijając przy tym szybę. Uśmiechnąłem się sam do siebie, złączyłem ręce, będąc zadowolonym z tego, że realizuję właśnie mój plan, nad którym wcześniej pracowałem. Byłem cały czas o jeden krok przed McCannem, a on nawet nie był tego świadomy. Kiedy ona będzie już w moich rękach, on zrobi wszystko by ją odzyskać, wiem to.

Isabella Greene

Jęknęłam kiedy szybko zbiegłam ze schodów i zeskoczyłam na podłogę. Szczerze mówiąc, trochę bałam się wejść do pokoju, gdzie będzie siedział napakowany Sean. Stanęłam i zastanowiłam się chwilę. Kiedy dałam małego kroczka, usłyszałam niemiłosiernie głośny huk wybijanych szyb dochodzący ze wszystkich stron. Zaczęłam krzyczeć, kiedy przeraźliwy dźwięk alarmu rozbrzmiał po całym domu. Biegłam sprintem po schodach, moje serca waliło jak oszalałe kiedy słyszałam kroki podążające za mną. Nie mogłam powstrzymać płaczu, bo wiedziałam, że i tak zostanę złapana. Pomimo tego wciąż się nie poddawałam. Weszłam do najbliżej łazienki, zamknęłam drzwi, rzucając na nie wszystko co znalazłam pod ręką i osunęłam się po zimnej ścianie prosto na gładką podłogę.

- Jason – szlochałam – Gdy ty kurwa jesteś?!

Zgaduję, że Sean był już pewnie martwym kiedy usłyszałam głośny dźwięk, sygnalizujący, że więcej niż kilka osób znajduje się w domu. Słyszałam krzyki  i inne wrzaski po drugiej stronie drzwi, które po chwili cichły a za sekundę były jeszcze silniejsze. Przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej, zdając sobie sprawę z tego, że to co robię to jedynie głupie granie na czas i , że nie długo ktoś i tak tutaj wejdzie.

Była tylko jedna rzecz, której w tej chwili byłam pewna – nigdy nie wybaczę Jasonowi tego, że mnie zostawił. Nie kocham go, a raczej nigdy więcej nie pozwolę samej sobie przyznać się do tego. Będę nienawidzić go aż do dnia, w którym umrę i do końca życia będę żałować, że powiedziałam mu te dwa, tak wiele znaczące słowa. Nigdy go nie polubię. Nigdy go nie pokocham. Nie ważne jak bardzo on będzie kochał mnie.

________________________________________________________________

i jest 14 rozdział.

ktoś próbuję porwać Isabellę :o jak myślicie kto to?

Wszystkiego dowiecie się w kolejnej części, którą dodam w piątek lub w sobotę.

troszkę mi przykro, że z rozdziału na rozdział jest coraz mniej komentarzy... a ludzie proszą bym wypisała ich z listy osób powiadamianych o nowych notkach.

czy jest sens dalej to tłumaczyć?

Jeżeli uważasz, że tak to zostaw po sobie ślad w postaci jednego, małego, bardzo ważnego dla mnie komentarza. chciałabym zobaczyć ile osób tak naprawdę to czyta. 

Follownijcie:

BELLA @BellaGreenePL

JASON  @Jason_McCannPL

jeśli chcesz być informowana o nowych rozdziałach zostaw swój nick w zakładce 

 INFORMOWANI

(jeżeli zmieniacie nazwę na twitterze, poinformujcie mnie o tym) 

macie jakieś pytania? jeżeli tak, to zapraszam na aska  @YourDream16

UWAGA ZNÓW ZMIENIŁAM NAZWĘ NA TWITTERZE!!!

OD DZIŚ JESTEM 

@ayejusteen