Rozdział 11.

Szlochając, przysunęłam kolana do klatki piersiowej, kiedy dźwięki głośnych krzyków dochodzących z dołu wypełniły moje uszy. Czułam ból w każdym pojedynczym miejscu na moim ciele, a w szczególności, tam gdzie on wcześniej mnie dotykał. Cały czas miałam przed oczami jego pełną agresji twarz, która znajdowała się nad moją. To wszystko działo się zaledwie pół godziny temu, a ja miałam wrażenie jakby minęły dwie sekundy.

 - To jest warte tego, by za to umrzeć. Chcę tego tak bardzo.

Pamiętam to bardzo dokładnie. Jason zostawił mnie samą z Kellanem, a reszta jego przyjaciół wyszła razem z nim. Prawdopodobnie chodziło o ich prywatne, biznesowe sprawy. Zastanawiałam się o czym Kellan tak w ogóle mówił, jego słowa były dziwne. Nie chciałam dłużej tego słuchać. Chciałam już odejść, ale zobaczyłam jego wzrok lustrujący moje ciało. Po chwili jego dłonie znalazły się w moich włosach, delikatnie je gładząc.

- Kellan, co ty ro..

- Zamknij się kurwa, mała suko! Posłuchaj, wiem, że i tak pewnie powiesz Jasonowi o tym, ale wiedz, że mam to w dupie czy dziś umrę czy nie – ponieważ, odebranie ci twojego dziewictwa oznacza, że Jason – pieprzony dupek – nie będzie go miał. Ja to zrobię. Więc zamknij oczy kochanie i przyszykuj się na najlepszą jazdę w całym twoim życiu. – powiedział chłodno, sprawiając, że mój żołądek wykręcił fikołka ze strachu.

- Proszę, nie rób te..

Ścisnął mocniej moje włosy. – Kazałem ci się zamknąć, szmato! Zaraz załapiesz o co mi chodzi.

Jednym szybkim ruchem zerwał ze mnie moje niebieskie jeansy, rzucając je na drugą stronę pokoju. Zaczęłam płakać, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że nie uda mi się uciec od tego. Po chwili Kellan zdjął mi przez głowę mój czarny podkoszulek, rzucając go w to samo miejsce, w którym leżały spodnie. Myślałam, że jak nie będę szlochać, to może mnie nie zrani. Niestety byłam w błędzie. Kopał i bił mnie po całym ciele, a jedyną rzeczą, która je zakrywała była cienka bielizna – kawałek materiału, dzięki któremu zachowywałam swoje resztki godności. Kellan mocno popchnął mnie na kanapę, szatańsko się przy tym uśmiechając, gdy widział moje trzęsące się ciało. Dalej pamiętam, że założył prezerwatywę, a po tym wszystkim jedyne co utkwiło w mojej głowie to niekończące się godziny płaczu i bólu. Zaczęłam wołać Jasona – zostałam za to mocno uderzona w twarz – ale się nie pojawił. Zakryłam głowę rękami i zamknęłam oczy ze strachu. Wrzeszczałam na całe gardło prze tak długo jak to tylko było możliwe, ignorując cholernie bolesne kary, które za to otrzymałam.

Po wszystkim, co wydawało się trwać wieczność, usłyszałam, że Jason wrócił, a chwilę później zobaczyłam go w drzwiach. Krzyknęłam ostatkiem sił, modląc się, żeby ta tortura wreszcie się zakończyła.  Jason pospieszne wbiegł do pokoju. Jego oczy natychmiast zrobiły się ciemniejsze, a z twarzy nie mogłam odczytać żadnych emocji. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek będzie świadkiem czegoś takiego. Kellan spojrzał na niego wzrokiem pokazującym, że jest niezwykle zadowolony z  tego co mi zrobił.

Czułam się brudna, zażenowana, obolała, zawstydzona i kompletnie zdruzgotana.

- ODEJDŹ KURWA OD NIEJ! – Jason wrzasnął, sprawiając, że się wzdrygnęłam. Ponownie zakryłam twarz, nie chcąc, by patrzył na mnie po tym wszystkim co się stało.

- Było zajebiście, wiesz? Tak ciasno. – Kellan zaczął – Brzmiała świetnie, kiedy błagała mnie bym przestał. W niektórych momentach nawet wołała ciebie – ale niestety nie przyszedłeś i jej nie uratowałeś. Smutne, prawda?

Słyszałam, że oddech Jasona natychmiastowo przyspieszył, a agresja biła od niego na kilometr. Bałam się, więc zwinęłam się w kłębek.

- POWIEDZIAŁEM: ODEJDŹ. KURWA. OD. ISABELLI.  – ryknął, chcąc zaatakować tego potwora, ale jego przyjaciele go zatrzymali.

- Stary, naprawdę chcesz go zabić na oczach swojej dziewczyny? Nie wolałabyś, żeby jego śmierć była powolna i bolesna niż szybka? – Stephan poradził ze spokojem, kiedy Jason zaciskał pięści.

- Zabierzcie stąd ten kawałek gówna. Zwiążcie go, a ja potem się nim zajmę. Mam kurwa lepsze rzeczy do roboty w tej chwili. – powiedział, po czym wyrwał się z uścisku jednego z chłopaków i podszedł do mnie. Wiedziałem, że nie zabicie Kellana w tym miejscu było wbrew jego woli, ale te okropnie bolesne rzeczy, których doświadczyłam, były wystarczające – nie chciałam mieć w głowie widoku powolnie zabijanego człowieka już do końca mojego życia.

Wziął mnie na ręce, sprawiając, że cicho zaszlochałam. Otworzyłam powoli oczy i zobaczyłam obraz wyraźnie zranionego Jasona.

- Przepraszam. – pisnęłam, chowając głowę w jego ramionach.

- Za co? To ja nie powinienem nigdy zostawiać cię z nim samej. Tak bardzo przepraszam, moja księżniczko.

Czułam, że moje nie mogę ruszać nogami, przez zaschniętą krew, którą miałam między nimi. Nie chciałam patrzeć na resztę mojego ciała, ponieważ wiedziałam, że jestem cała w siniakach, pogryzieniach i malinkach.

Jason delikatnie posadził mnie w rogu łazienki, pozwalając moim nogom trząść się kiedy on w pośpiechu szukał dla mnie ubrań. Podał mi jedną ze swoich dużych, białych koszulek i parę szortów, pomagając mi je włożyć i przepraszając mnie za każdym razem kiedy dotknął mnie w obolałe miejsce.

- Wrócę niedługo, skarbie. Po prostu zamknij oczy i pomyśl o czymś miłym. Wszystko będzie dobrze. – powiedział delikatnie, zakładając mi kosmyk włosów za ucho i całując moje czoło. Następnie zamknął drzwi i szybko zbiegł po schodach.

Potem pamiętam, że słyszałam jak Kellan krzyczy i błaga Jasona o okazanie łaski. Chwilę później usłyszałam jeszcze głośniejsze wrzaski, więc przysunęłam kolana do siebie i oplotłam je ramionami. To było wszystko co udało mi się usłyszeć przez kolejne godziny, a moje zranione ciało nie chciało wykonywać już żadnego ruchu aż do końca tej przeklętej nocy.

Chciałam tylko, żeby Jason wrócił i powiedział mi, że wszystko będzie dobrze.

I to dokładnie zrobił. Po wrzaskach dochodzących z dołu, wszedł po cichu do łazienki. Na jego twarzy wciąż widoczne było zdenerwowanie. W jego oczach widziałam dręczące go poczucie winy i żałość. Zmarszczyłam brwi (nawet podczas tak małego ruchu, odczuwałam  ból) i obserwowałam jak powoli się do mnie zbliża.

- Nie skrzywdzę cię, Isabello. Po prostu mi zaufaj. Jestem tu, żeby sprawić, że poczujesz się lepiej, dobrze? – powiedział.

Skinęłam głową, pozwalając jego dłoniom spocząć na moich nogach i odciągnąć je od mojej klatki piersiowej. Następnie podniósł mnie i stanął naprzeciwko. Delikatnie przejechał opuszkami swoich palców w miejscu największego siniaka na mojej szyi, a w jego oczach znów pojawił się gniew. Zaczęłam lekko trzęść się kiedy dotykał ran na moich udach, sprawiając, że po chwili wybuchłam płaczem. Przyciągnął mnie do siebie i wplótł dłonie w moje poplątane włosy.

- Wiem, wiem. Ale wszystko będzie okej, Bells. Jestem tu i nie mam zamiaru cię opuszczać. Nigdy cię nie skrzywdzę. Proszę, pozwól mi to wszystko naprawić, księżniczko. – szepnął, głęboko patrząc mi w oczy. Jego brązowe tęczówki zahipnotyzowały mnie. Przeszywający mnie ból zaczął znikać, kiedy pomagał wejść mi do ogromnej porcelanowej wanny stojącej na środku łazienki. Była wypełniona gorącą wodą i ogromną ilością bąbelków. Jason podszedł do drzwi, zamykając je. Następnie powoli ściągnął mi koszulkę przez głowę, kładąc ją na jednej z szafek. Patrzyłam jak podchodzi do mnie i szybko pozbywa się również jego szortów, które miałam na sobie, po czym odkłada je w odpowiednie miejsce. Następnie rozpuścił moje włosy, pozwalając im opaść na ramiona, zdjął srebrny łańcuszek, który dostałam od mojej mamy na urodziny, dziesięć lat temu i pierścionek babci. Bez mojej biżuterii czułam się jeszcze bardziej naga niż wcześniej. Ale musiałam zaufać Jasonowi. Przecież obiecał, że będzie dobrze.

Pomógł mi wejść do wanny, szepcząc mi do ucha miłe słówka, a zaraz po chwili poczułam przyjemne uczucie, które dosłownie rozpaliło moje zmysły.

- Już dobrze, Bella. Im dłużej posiedzisz w wodzie, tym lepiej się potem poczujesz. – oznajmił ze spokojem w głosie, a patrząc w jego brązowe oczy, naprawdę mu uwierzyłam i byłam pewna, że nie kłamie. Dostrzegłam w nim rzecz, której nie widziałam wcześniej: szczerość.

Postanowiłam dać sobie ze wszystkim spokój i pozwolić mu umyć moje zakrwawione i osłabione ciało. Widziałam jak napina swoje mięśnie kiedy zdaje sobie sprawę z tego, ile szkód i cierpienia wyrządził mi dziś Kellan. Kilka pojedynczych łez spłynęło po moim policzku i upadło prosto do rozgrzanej wody. Wydawać się mogło, że im dłużej tu jestem, tym gorsze jest moje życie.

Wszystko co miałam jest powoli mi odbierane. Jedno po drugim. 

_____________________________________________________________

pozwalam wam mnie  zabić. naprawdę przepraszam, ale nie ogarniałam nic przez ostatni tydzień. 

naprawdę, wybaczcie.

i jak po 11 rozdziale? w końcu coś się dzieje :)

więc, kolejny pojawi się w piątek lub w sobotę. i proszę by KAŻDY kto przeczyta, zostawił komentarz. chciałabym zobaczyć ile osób rzeczywiście to czyta.

WAŻNE: POSZUKUJĘ OSOBY, KTÓRA CHCIAŁABY ZROBIĆ ŁADNY SZABLON LUB EWENTUALNIE NAGŁÓWEK NA TEGO BLOGA.

Follownijcie:

BELLA @BellaGreenePL

JASON  @Jason_McCannPL

jeśli chcesz być informowana o nowych rozdziałach zostaw swój nick w zakładce 

 INFORMOWANI

macie jakieś pytania? jeżeli tak, to zapraszam na aska  @YourDream16

@DameSwaggyx